Barry Hunter: Άνθρωπος και προπονητής

Το περασμένο Σάββατο, στις 20 Ιανουαρίου, έγινε στο Barclay Center της Νέας Υόρκης ένας αγώνας επαγγελματικής πυγμαχίας μεταξύ του παγκόσμιου πρωταθλητή Errol Spence και του Lamont Peterson. Νίκησε ο Spence αφού στον 7^ο γύρο ο προπονητής του  Peterson ζήτησε διακοπή του αγώνα. 

Ο Lamont δεν είναι τυχαίος μαχητής. Στα 34 του, έχει ήδη 40 αγώνες στο ενεργητικό του με 35 νίκες, οι 17 με νόκ άουτ, 4 ήττες και μία ισοπαλία. Ήταν επίσης παγκόσμιος πρωταθλητής στα 63,5 και στα 66,7 κιλά. Σαν ερασιτέχνης είχε κατακτήσει τα Χρυσά Γάντια το 2001. Έχει κλείσει ήδη 17 χρόνια σαν πυγμάχος, 10 σαν ερασιτέχνης και 7 σαν επαγγελματίας. 

Δείτε τις καλύτερες στιγμές του αγώνα:

            Μετά τον αγώνα ο Lamont δήλωσε ότι εμπιστεύεται απόλυτα τον προπονητή του, «αν μου ζητήσει να πολεμήσω με 1.000.000 ανθρώπους θα το κάνω. Αν μου ζητήσει να σταματήσω, θα σταματήσω. Ποτέ δεν αμφισβητώ την απόφασή του. Ξέρω ότι έχει το καλύτερο για μένα στην καρδιά του».

            Ο προπονητής του Barry Hunter, δήλωσε «ήταν πολύ δύσκολο, αλλά ξέρετε τον Lamont, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει. Έπρεπε να το σταματήσω. Στο κάτω κάτω είναι ο γιός μου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο για μένα από την ευημερία του. Αν πρόκειται α διαλέξω αυτόν ή την νίκη, νοιάζομαι για αυτόν».

            Η απόλυτη συνεργασία προπονητή αθλητή;   Όμως η ιστορία ξεκίνησε 24 χρόνια πρίν.

            Ο Lamont και μικρότερος αδελφός του Antony πέρασαν εφιαλτική παιδική ηλικία. Ο πατέρας τους ήταν φυλακή για υπόθεση ναρκωτικών και η μητέρα τους τους εγκατέλειψε από προσωπικά της προβλήματα. Τα παιδιά βρέθηκαν εντελώς μόνα, χωρίς φροντίδα αλλά και χωρίς σπίτι. Περιπλανιόντουσαν για χρόνια σαν άστεγα αλλά και πεινασμένα αφού περνούσαν μέρες νηστικά. Ο Lamont ήταν 10 χρονών και ο Antony 8 όταν τα βρήκε ο Barry Hunter. Τα πήρε σπίτι και τα φρόντισε. Τα μεγάλωσε σαν παιδιά του.   

           

            Όμως ο Barry εκτός από Άνθρωπος είναι και μερικά ακόμη. Το 2007 ανακηρύχτηκε προπονητής της χρονιάς από την WBO, το 2004 εθελοντής προπονητής της χρονιάς από την Επιτροπή Ολυμπιακής Εκπαίδευσης, το 2011 προπονητής της χρονιάς με τιμητική μνεία και το 2012 ένας από τους 5 καλύτερους προπονητές στον κόσμο από το Fight Magazine. Σήμερα έχει συμπληρώσει 32 χρόνια προπονητικής εμπειρίας.

           

            Αναρωτιέστε τι έγινε με τον μικρό αδελφό του Lamont Antony; 39 αγώνες, 38 νίκες, 24 νοκ άουτ και 1 ήττα. Δεν πήγε κι άσχημα.  

            Αν κάποιοι σκέφτονται ότι τους εκμεταλλεύεται θα πρέπει να σκεφτούν και ποιο θα ήταν το μέλλον δύο παιδιών άστεγων και ορφανών ηλικίας 8 και 10 ετών. Με την εμπλοκή τους στον αθλητισμό, τους έβαλε σε μια σειρά και τους έμαθε να οργανώνουν την ζωή τους. Άλλωστε επαγγελματίας δεν γίνεσαι με το ζόρι.

Εδώ βλέπετε τον Barry σε ώρα δουλειάς:

Η ιστορία των αδελφών Peterson έχει προβληθεί αρκετές φορές σε τηλεοπτικές εκπομπές του ESPN. Η ιστορία τους είναι παράδειγμα σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης.

           

Όμως ο Hunter δεν έκανε μια εξαίρεση με τους Lamont και Antony. Στο  νέο του γυμναστήριο, ένα από τα καλύτερα της Ανατολικής Ακτής, το HeadBangers, στην Washington DC, προπονεί πολλούς ερασιτέχνες και κορυφαίους επαγγελματίες. Οι ερασιτέχνες δεν πληρώνουν. Ενδεικτικά, το γυμναστήριο μπορεί να χωρά ταυτόχρονα 100 αθλητές. Σε αυτό το κλίμα είναι πολύ φιλικό. Όπως λένε, όποιος εντάσσεται στην ομάδα του Hunter εντάσσεται στην οικογένεια.

Δείτε το HeadBangers gym:

   

Η άποψή του είναι ότι προσφέρει στους νέους, μαθαίνοντάς τους να υπερέχουν σε κάτι θετικό. Τους βοηθά να αντιμετωπίζουν τα αίτια της παραβατικότητας και των άλλων αρνητικών συμπεριφορών. Τους προτρέπει να κάνουν κάτι θετικό για την ζωή τους. Συντονίζει χορηγίες από τοπικές επιχειρήσεις για την υποστήριξη των νεαρών αθλητών. Με τα χρήματα αυτά καλύπτει τα έξοδα για τη συμμετοχή τους στα πρωταθλήματα, τοπικά αλλά και εθνικά. Τα προγράμματα που προωθεί μαζί με τους συνεργάτες του, σκοπό έχουν να προβάλουν την σωματική ικανότητα, την ομαδική εργασία, τον σεβασμό, τον πολιτισμό και την εκπαίδευση που παράγει αυτοεκτίμηση.

            Ο Hunter είναι κάτι περισσότερο από προπονητής, είναι Άνθρωπος.

Το "Pankration" έφθασε και στην Κορέα

Το βιβλίο μου "Pankration in Ancient Greece" κυκλοφορεί πλέον στις περισσότερες χώρες του κόσμου. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι έφθασε και στην Νότια Κορέα όπως μπορείτε να δείτε πατώντας στον σύνδεσμο.

Πέρα από την προσωπική ικανοποίηση, αυτό πιστοποιεί ότι ο κόσμος ζητά να μάθει περισσότερα για την Ελλάδα και τον Πολιτισμό της, συνειδητοποιώντας, ίσως, ότι σε ένα κόσμο εκτός ισορροπίας η ελπίδα μπορεί να υπάρξει μόνο αν ανατρέξουμε στις Αρχές.

Michael Katsidis: ο Έλληνας pro - boxer με τον ήλιο της Βεργίνας στην πλάτη

Ο 38άρης σήμερα Michael γεννήθηκε στο Queensland της Αυστραλίας από Έλληνες γονείς, με καταγωγή από την Μακεδονία.

Ασχολήθηκε με την πυγμαχία από τα 11. Σαν ερασιτέχνης είχε 75 νίκες και 6 ήττες. Ήταν μέλος της Ολυμπιακής ομάδας της Αυστραλίας με την οποία αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000. Μάλιστα είχε πάρει και υποτροφία από το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Αθλητισμού.

 Σαν επαγγελματίας αγωνίστηκε πρώτη φορά την 1^η Δεκεμβρίου του 2001. Κατάφερε και νίκησε στους πρώτους 23 αγώνες της καριέρας του, σχεδόν όλους με νόκ άουτ. Κατέκτησε μερικούς περιφερειακούς τίτλους όπως WBO Asia Pacific και IBF Pan Pacific. Έπαιζε στα 61 με 63 κιλά ενώ το ύψος ήταν 1,70m.

Το 2001 όμως έκανε ένα λάθος που του στοίχισε στην μετέπειτα πορεία του. Τσακώθηκε και χτύπησε κάποιον σπάζοντάς του το σαγόνι. Αν και ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν σε αυτοάμυνα, καταδικάστηκε σε 8 μήνες φυλάκιση. Ο ίδιος το περιγράφει σαν μια εμπειρία οικοδόμησης χαρακτήρα. Όμως αυτό είχε σαν συνέπεια, όταν η καριέρα του είχε πάρει ανοδική πορεία και μπορούσε να αγωνιστεί στα «μεγάλα σαλόνια» των ΗΠΑ, να μην μπορέσει να πάρει visa το 2005 και το 2006. Έχασε έτσι πολύτιμο χρόνο και ευκαιρίες.

Δείτε τις καλύτερες στιγμές του

Ήταν σκληρός μαχητής. Χαρακτηριστική είναι η μάχη του με τον Czar Amonsot στις 21 Ιουλίου του 2007 στον πρώτο του αγώνα στις ΗΠΑ, στο Las Vegas, όπου κατέληξαν και οι δύο στο τοπικό νοσοκομείο. Ο ίδιος για 27 ράμματα και ο Amonsot με εγκεφαλική αιμορραγία και κίνδυνο να σταματήσει την καριέρα του.

Γενικά όμως οι αγώνες του τον έβρισκαν στο τέλος, αν και συνήθως νικητή, με σκισίματα και αίματα στο πρόσωπο. Αυτό ο ίδιος το αποδίδει στο ότι έχει λεπτό δέρμα.

Κατακτά τον Παγκόσμιο τίτλο της WBO στην Lightweight κατηγορία και τον κρατά για το 2009-2010.

Είχε πλέον ανέβει και οι αγώνες του ήταν με καλούς αντιπάλους. Η ευκαιρία του θα λέγαμε ήταν όταν έφθασε ένα βήμα πριν τον παγκόσμιο τίτλο στις WBA, WBO και Ring, όπου έπρεπε να αντιμετωπίσει τον σπουδαίο Juan Manuel Marquez στις 27 Νοεμβρίου του 2010. Όμως ένα μήνα πρίν, στις 19 Οκτωβρίου του 2010, και ενώ ο Michael βρισκόταν για την προετοιμασία στην Ταϊλάνδη, συνέβη μία τραγωδία, πέθανε ο αδελφός του Στάθης στα 31 του από κοκτέιλ ναρκωτικών και αλκοόλ. Ήταν ένας από τους καλύτερους τζόκεϊ της χώρας. Στον αγώνα αυτό αν και έκανε ένα νοκ ντάουν στον Marquez, τελικά έχασε με τεχνικό νοκ άουτ στον 9^ο γύρο. Ο αγώνας αυτός κέρδισε από την HBO τον τίτλο του αγώνα της χρονιάς για το 2010.

Δείτε τις καλύτερες φάσεις του αγώνα 

Με τις νίκες και τις ήττες πλέον να εναλλάσσονται και ίσως καταλαβαίνοντας ότι ο χρόνος τον πίεζε για να ελπίζει για κάτι μεγάλο, σταματά  το 2011 την συνεργασία του με τον προπονητή που είχε για 20 χρόνια. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ανακοινώνει ότι ψάχνει για νέο manager, promoter και προπονητή.  Το 2012 προσλαμβάνει για προπονητή τον πρώην διεκδικητή στα βαρέα βάρη και πλέον προπονητή Justin Fortune. Τον Δεκέμβριο του 2012 τον διώχνει και προσλαμβάνει τον βετεράνο προπονητή Johnny Lewis.

Το 2013 δεν είναι η καλύτερη χρονιά του. Τον Φεβρουάριο οι μαγνητικές τομογραφίες δεν είναι καλές. Δείχνουν ουλές στον εγκέφαλο. Σκέφτεται πλέον το τέλος της καριέρας του. Ακυρώνονται κάποιοι αγώνες και πλέον επιθυμία του είναι ένας αποχαιρετιστήριος αγώνας στην πατρίδα του όπου είχε να αγωνιστεί από το 2006. Τελικά, όπως είπε αργότερα ο ίδιος, ήταν κάποιο τεχνικό πρόβλημα του μηχανήματος που έκανε την απεικόνιση. Ήταν απόλυτα υγιής!

Από τότε έχει παίξει 7 αγώνες έχοντας νικήσει στους 5, με τελευταίο στις 25 Νοεμβρίου του 2017.

Συνολικά αγωνίστηκε 41 φορές. Έχει νικήσει 33 φορές εκ των οποίων τις 24 με νόκ άουτ, ενώ έχασε 8 φορές.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι έπαψε να είναι ενεργός, αφού μέχρι και τον Νοέμβριο του 2017 συμμετείχε σαν sparring partner στην προετοιμασία του Jeff Horn για τον αγώνα του με τον Gary Corcoran.

Ο Katsidis τιμώντας την πατρίδα του, έμπαινε στο ρινγκ φορώντας Κορινθιακό κράνος αρχαίου πολεμιστή, παντελονάκι που θύμιζε πολεμιστή και έχει έναν μεγάλο Μακεδονικό Ήλιο τατουάζ στην πλάτη.

Τον Φεβρουάριο του 2009 παντρεύτηκε την Γιαπωνέζα Kumiko Hosako σε γάμο που τελέστηκε στην Bangkok. Από τον Δεκέμβριο του 2009 είναι πατέρας μιας κόρης. Το όνομά της Kalia Rose.

Somluck Kamsing: "χορεύοντας" στο ρινγκ του Muay Thai

Ο Somluck Kamsing ή Somrak Kamsing γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου του 1973, είναι σήμερα 45 ετών. Έχει ύψος 1,75 m και βάρος 57 κιλά.

Σαν πυγμάχος κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1996 στην κατηγορία Featherweight (στα 57 κιλά).

Ήταν αυτός που άναψε την Φλόγα στην τελετή έναρξης των Πανασιατικών Αγώνων του 1998 που έγιναν στην Bangkok. 

Αγωνίστηκε επίσης στις Ολυμπιάδες του 2000 και 2004 χωρίς να καταφέρει να κερδίσει μετάλλια.

Σαν ερασιτέχνης πυγμάχος έχει 150 νίκες και 50 ήττες.

Εδώ τον βλέπουμε να κατακτά το Ολυμπιακό μετάλλιο το 1996.

Στο Muay Thai άρχισε να εκπαιδεύεται από τα 7 του χρόνια. Στα 11 του μετακόμισε από την πόλη του στην Bangkok για να αγωνιστεί σε μεγαλύτερα γήπεδα. Πριν ασχοληθεί με την ερασιτεχνική πυγμαχία θεωρείτο σαν ένας από τους καλύτερους μαχητές στο άθλημα.

Το 2012 επέστρεψε στα στάδια του Thai. Αγωνίστηκε με μεγάλα ονόματα τα οποία όμως ήσαν στο τέλος της καριέρας τους. Αγωνίστηκε στο Rajadamnern για 5.270.000 εκατομμύρια baht (145000 ευρώ) και το 2013 για 6.000.000 baht (153000 ευρώ).

Σαν επαγγελματίας μαχητής του Muay Thai έχει 291 νίκες, 13 ήττες και 1 ισοπαλία.

Γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η περίπτωσή του; Κατ’ αρχήν οι περγαμηνές του είναι πολύ καλές. Ξεκίνησε μικρός και ήταν μέσα και στα δύο στυλ από μικρή ηλικία.

Το εντυπωσιακό είναι ότι άν και έκανε τις μεγάλες επιτυχίες του στην πυγμαχία, μπόρεσε τεχνικά να έχει ένα απόλυτα ισορροπημένο στυλ παιξίματος στο Muay Thai. Με την ίδια ευκολία επιλέγει τεχνικές χεριών, αγκώνες, πολύ καλά γόνατα, ικανοποιητικά πόδια και άμεσες τεχνικές σώμα με σώμα.

Σαν αποτέλεσμα βλέπουμε έναν μαχητή που έχει πραγματικά σπουδαία κίνηση μέσα στο ρινγκ, άνετες αποφυγές και δείχνει ότι σχεδόν το διασκεδάζει. Η αντίληψή του είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Οι αποφυγές του είναι για σεμινάριο. Ένα θέαμα απολαυστικό. 

Έχει εμφανιστεί σε ταινίες του Ταιλανδικού σινεμά. Μάλιστα εμφανίστηκε και στο φιλμ του Jet Li Fearless. Οι σκηνές του κόπηκαν από την διεθνή έκδοση της ταινίας, αλλά στην Ταιλανδική έκδοση παρουσιάστηκε κανονικά.  

Το 2006 εμφανίστηκε σαν τραγουδιστής στο Μουσικό Φεστιβάλ της Pattaya.

Ο John Mac ή John McAleese έχει κάτι να μας πει για την μάχη

Ποιος ήταν και γιατί να τον ακούσουμε;

Θα κάνει τις συστάσεις μόνος του:

Όταν αναφέρει την Ιρανική πρεσβεία εννοεί αυτό που δείχνει το βίντεο που ακολουθεί. Ο McAleese είναι ο πρώτος με τους κυρίους με τα μαύρα που μπαίνει στην πρεσβεία. Το περιστατικό αυτό έγινε στις 5 Μαΐου του 1980.

Έχει να μας πει κάποια πράγματα για την μάχη σώμα με σώμα:

Περισσότερα για την μέθοδο μας δείχνει το βίντεο που ακολουθεί:

Ο John McAleese ήταν ο πιο γνωστός στρατιώτης της περίφημης SAS της Μεγάλης Βρετανίας και σύμβολο για τους Άγγλους.

Γεννήθηκε στις 25 Απριλίου του 1949 στο Sterling της Σκωτίας. Στην πορεία του στον στρατό ήταν στους SAS. Εκτός από την εμπλοκή του στην πρεσβεία, πολέμησε το 1982 στα Φώκλαντ  και την Βόρεια Ιρλανδία.

Του απονεμήθηκε το στρατιωτικό μετάλλιο το 1988.

Μετά την συνταξιοδότησή του το 1992, δούλεψε σαν σωματοφύλακας σε τρείς Βρετανούς πρωθυπουργούς.

Εργάστηκε σαν σύμβουλος ασφαλείας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Έγινε ευρύτερα γνωστός από την συνεργασία του με την σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο: SAS: Are You Tough Enough?

O McAleese παντρεύτηκε δύο φορές. Απέκτησε ένα παιδί από τον πρώτο γάμο του και δύο από τον δεύτερο. Ο μεγαλύτερος γιος του, στρατιώτης και αυτός, σκοτώθηκε στα 29 του από έκρηξη βόμβας στο Αφγανιστάν.

Ο John  Mac πέθανε από καρδιακή προσβολή στα 62 του, ενώ βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. 

The Guv’nor

Θα τσακωνόσασταν με τον κύριο της φωτογραφίας;

πηγή: you tube.com

 Όχι;

Θα ήταν μια σωστή απόφαση. Γιατί ήταν ο Lenny The Guv’nor. 

Τι ήταν; Άγγλος πυγμάχος της μη επίσημης πυγμαχίας, bouncer σε νυχτερινά κέντρα, εγκληματίας, συγγραφέας, επιχειρηματίας, σωματοφύλακας, αρσιβαρίστας, τηλεοπτικός παρουσιαστής, ηθοποιός, ο «σκληρότερος άνθρωπος στην Βρετανία». Ήταν επίσης 1,88 ύψος και περισσότερα από 130 κιλά.

Ας δούμε την ιστορία του.

Ο Leonard John MacLean γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1949 σε πολυμελή οικογένεια της εργατικής τάξης, στο East End του Λονδίνου. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά κατέληξε να γίνει μικροαπατεώνας και εγκληματίας. Πέθανε όταν ο Lenny ήταν 4 ετών. Ο πατριός του ήταν αλκοολικός και βίαιος απέναντι στον Lenny και τα αδέλφια του για πολλά χρόνια. Η βία στο σπίτι ήταν τέτοια ώστε, στα 10 του ο μικρός δεν θα είχε μόνο σπασμένα κόκαλα άν δεν τον έσωζε ο θείος του (τοπικός γκάγκστερ), ο οποίος απείλησε ότι θα σκότωνε τον πατριό του άν πείραζε ξανά τα παιδιά.

The Best Of Rafael Aghayev

Μια σύντομη ανάρτηση για τον Rafael Aghayev. Ο άνθρωπος είναι σπουδαίος. Παρατηρείστε ρυθμό.

El Intocable ή The Untouchable ή πιο απλά Nicolino Locche

«Δεν μπορείς να μείνεις για λίγο ακίνητος επιτέλους;» κάπως έτσι θα σκέφτονταν οι αντίπαλοι του Nicolino Locche και κυρίως ο Paul Takeshi Fuji το βράδυ της 12^ης Δεκεμβρίου του 1968 στον μεταξύ τους αγώνα στο Τόκιο. Ο Fuji αρνήθηκε να ξεκινήσει τον 10^ο γύρο από την απογοήτευση, την εξάντληση και την αδυναμία του να πετύχει επιτέλους με τις γροθιές του τον Locche, χάνοντας έτσι με τεχνικό νόκ άουτ μαζί και τον παγκόσμιο τίτλο. Από εκείνο το βράδυ ο Locche ήταν πλέον ο «El Intocable» (ο άθικτος). Ήταν επίσης μία από τις δύο μεγαλύτερες αμυντικές διάνοιες της πυγμαχίας όλων των εποχών (ο άλλος ήταν ο Willie Pep). Όταν μετά τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι πως του φάνηκε ο αγώνας, άναψε τσιγάρο και απάντησε: «ποιος αγώνας;»

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ο Nicolino γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1939 στην Mendoza της Αργεντινής. Είχε τους πρώτους ερασιτεχνικούς αγώνες του στην ηλικία των εννέα ετών, σε περιβάλλον πραγματικά δύσκολο, με λάμπες κηροζίνης όταν κοβόταν το ρεύμα. Σαν ερασιτέχνης είχε 117 νίκες και 5 ήττες. Σαν επαγγελματίας άρχισε να αγωνίζεται στα 19 του. Αγωνίστηκε συνολικά 136 φορές. Είχε 117 νίκες, 14 νόκ άουτ, 4 ήττες, 14 ισοπαλίες και έναν αγώνα που δεν μετρήθηκε. Είχε τον παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία Welterweight Junior από το 1968 έως το 1972. Αποσύρθηκε το 1975.

Από την αρχή φάνηκε ότι ήταν φυσικό ταλέντο. Το στυλ παιχνιδιού του τον έκανε θρύλο. Είχε εκπληκτικά αντανακλαστικά, αίσθηση της απόστασης, κιναίσθηση, που του επέτρεπαν να κάθεται μπροστά στους αντιπάλους του κυριολεκτικά με τα χέρια κάτω, πίσω στην πλάτη, στα γόνατα ή να τους έχει πλάγιά του. Η κίνησή του ήταν τόσο φυσική που έμοιαζε απρόσεκτη, σχεδόν σαν να περιφρονούσε τους αντιπάλους του. Το στυλ του ήταν τεμπέλικο, χαλαρό. Τον περιγράφουν σαν ένα φάντασμα μέσα στο ρινγκ, ενώ ήταν μπροστά σου την μια στιγμή την επόμενη βρισκόταν σε κάποια άλλη θέση. Οι αποφυγές του, το «δέσιμο» των αντιπάλων του οδηγώντας τους σε λάθος πατήματα, η ακρίβεια των κινήσεών του δεν είχαν όμοιό τους. Η ικανότητά του να κάνει οικονομία δυνάμεων ήταν εξαιρετική.

Το αν απέδιδε το παίξιμό του φαίνεται από τον αριθμό των ηττών του, μόνο 4 σε σύνολο 136 αγώνων. Δεν είχε όμως αντίστοιχα δυνατή γροθιά, πράγμα που φαίνεται και από τα λίγα νοκ άουτ που είχε επιτύχει παρά τους πολλούς αγώνες του. Αλλά τι πείραζε, αφού δεν μπορούσαν να τον αγγίξουν οι αντίπαλοι!  

Ποτέ δεν ήταν «δρομέας» στο ρίνγκ, ήταν όμως εκπληκτικός γνώστης των βασικών στοιχείων της πυγμαχίας, και κυρίως του σπουδαιότερου από αυτά, της κίνησης.

Δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα αθλητής. Δεν ακολουθούσε αυστηρή δίαιτα. Κυρίως όμως ήταν φανατικός καπνιστής όλη του την ζωή. Τα 50 τσιγάρα την ημέρα ήταν συνηθισμένο νούμερο. Μάλιστα κάπνιζε και μεταξύ των γύρων, με τους βοηθούς του να τον καλύπτουν με την πετσέτα. Φυσικά αυτό ο πλήρωσε σε αντοχή και το 1994 αναγκάστηκε να κάνει τριπλό by-pass.

Αλλά για τον Nicolino αυτό ήταν ψιλά γράμματα. Ο αγώνας για αυτόν ήταν ένας διασκεδαστικός αυτοσχεδιασμός μεταξύ δύο τσιγάρων!

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Συχνά χαμογελούσε και μιλούσε με τους κριτές και τους θεατές την ώρα του αγώνα. Τον είχαν δεί μάλιστα κάποιες φορές να γυρνά να χαιρετήσει καί να χειροκροτήσει κάποιον από τους δημοσιογράφους. Όλα αυτά μπροστά σε 35.000 θεατές και ενώ ο αγώνας εξελισσόταν. Η θεατρικότητά του δεν είχε εμφανιστεί ξανά μέσα στα ρινγκ.

Οι αγώνες του δεν ήσαν ούτε βίαιοι ούτε γεμάτοι με αίματα. Ήταν θέαμα υψηλής τεχνικής. Οι θεατές αν και παρακολουθούσαν ένα βίαιο δρώμενο, την προσοχή τους κατάφερνε και τραβούσε η φινέτσα του Nicolino.

Ήταν όμως άτυχος από την άποψη ότι γεννήθηκε στην Αργεντινή, μια χώρα που για την εποχή του, την δεκαετία του ’60, στα μάτια των αθλητικογράφων, ήταν το ίδιο άγνωστη και μακρινή όσο και η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα. Οι επιτυχίες του θα μπορούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, να κερδίσουν μια θέση στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας.

Συγκριτικά με τον Μοχάμεντ Αλί ήταν πολύ πιο επιδέξιος, έξυπνος και γνώστης. Ήρεμος, απλός χωρίς να χρειάζεται να προβάλει την ιδιοφυΐα του.

Το  κλείσιμο στα σχοινιά το “rope-a-dope” που χρησιμοποίησε ο Μοχάμεντ Αλί στον αγώνα του με τον Georges Foreman το 1974 στο περίφημο “Rumble in the Jungle” , το είχε εφαρμόσει πολύ πιο πρίν ο καταπληκτικός Nicolino.

Ο Ray Arcel, επί 70 χρόνια προπονητής μεταξύ των άλλων και του Roberto Duran (τον ρόλο του Arcel έπαιξε ο Robert De Niro στην σχετική ταινία), τον χαρακτήρισε τον καλύτερο πυγμάχο που είχε δεί ποτέ.

Οι άνθρωποι πήγαιναν στα στάδια γιατί ήθελαν μόνο να τον δούν να αγωνίζεται. Ο Locche ήταν γεμάτος με την αγάπη τους - και του παρέμειναν πιστοί μέχρι το τέλος.

Ο Nicolino μπήκε στο Hall of Fame της Διεθνούς Πυγμαχίας το 2003.

Ο Locche πέθανε το 2005, στα 66 του, στο Las Heras λόγω καρδιακής ανεπάρκειας. Είχε έναν γιό και δύο κόρες.

Το 2018 θα βγεί στις κινηματογραφικές αίθουσες ταινία με τον τίτλο "The Untouchable Nicolino Locche”.