Michael Buffer: ο κύριος "Let's Get Ready to Rumble"

Για να διεξαχθεί ένας αγώνας επαγγελματικής πυγμαχίας, πάλης, MMA χρειάζονται δύο μαχητές, οι προπονητές τους, οι βοηθοί τους, ο διαιτητής και οι κριτές.

Σωστά; Λάθος! Χρειάζεται και ο εκφωνητής!

Είναι αυτός που θα παρουσιάσει τους μαχητές πριν τον αγώνα και θα εκφωνήσει το αποτέλεσμα στο τέλος. Συνολικά θα δουλέψει 10-15 λεπτά.

Υπάρχουν πολλοί εκφωνητές αλλά ο Michael Buffer είναι ο ένας και μοναδικός.

Είναι ο πλέον δημοφιλής στον κόσμο. Η παρουσία του πλέον χαρακτηρίζει έναν αγώνα σαν σημαντικό ή όχι.

Η καριέρα του Buffer κυριολεκτικά στηρίχθηκε σε 5 λέξεις: “Let's Get Ready to Rumble”! Και βέβαια πάντα με σμόκιν και άψογο στυλ!

Βάλτε ήχο!

Ας γνωρίσουμε αυτόν τον απίστευτο τύπο που κατάφερε να κάνει τις 5 αυτές λέξεις brand name, όπως λέμε σε απλά Ελληνικά!

Ο Michael γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1944, είναι σήμερα 74 ετών, στο Lancaster της Πενσυλβανία. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν 11 μηνών. Τον υιοθέτησε ένα ζευγάρι από τη Φιλαδέλφεια. Ο θετός του πατέρας ήταν οδηγός λεωφορείου και κατασκευαστής σπιτιών ενώ η μητέρα του νοικοκυρά. Όπως είπε αργότερα, τον μεγάλωσαν με αγάπη και φροντίδα.

Dominique Valera: Le King

Ο Dominique Valera είναι ένας Lyonnais 71 ετών και είναι παππούς. Παλιά του άρεσε το motocross, μάλιστα είχε σπάσει και το πόδι του σε μια προπόνηση. Τώρα έχει ηρεμήσει, προτιμά το golf.

Στον ελεύθερο χρόνο του, γιατί για περίπου 60 χρόνια ασχολείται με το Karate και το Full contact. Αν ρωτήσετε γι’ αυτόν άλλοι θα τον χαρακτηρίσουν King και άλλοι Legend. Και οι δύο θα έχουν δίκιο. Αναρωτιέστε γιατί;

Ένας λόγος είναι ότι έχει αγωνιστεί συνολικά σε 701 αγώνες και έχει νικήσει στους 674, έχει ποσοστό επιτυχίας 96,15%. Έχει ηττηθεί 17 φορές και έχει έρθει ισοπαλία 10 φορές.

Ένας άλλος λόγος είναι γιατί:

·         9^ο Dan στο Karate

·         20 φορές πρωταθλητής Λυών

·         17 φορές πρωταθλητής Γαλλίας

·         10 φορές πρωταθλητής Ευρώπης

·         3 φορές νικητής σε διεθνείς αγώνες σε Κάννες, Λονδίνο και Ρώμη

·         1 φορά νικητής στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Νέα Υόρκη το 1969

·         3^η θέση στο Παγκόσμιο της Οσάκα το 1970  στο ατομικό

·         3^η θέση στο Παγκόσμιο του Τόκιο το 1970 στο ομαδικό

·         1^η θέση στο Παγκόσμιο του Παρισιού το 1972 στο ομαδικό

και ακόμη:

·         9^ο Dan στο Kick Boxing

·         4 φορές Πρωταθλητής Ευρώπης στα ημιβαρέα το 1976, 1977,1979 και 1980

·         2 φορές 2^ος Παγκόσμιος πρωταθλητής το 1978 και 1981

·         μέλος της επαγγελματικής ομάδας του Memphis Tennessee το 1975 και 1976

και επίσης είναι:

·         Ιδρυτικό μέλος της WAKO – Pro (World All Style Karate Organization)

·         Ιδρυτικό μέλος της 1^ης Εθνικής Επιτροπής του Full Contact στην Γαλλία

·         Ιδρυτικό μέλος της FFKBFCDA (Fédération fighting full contact et disciplines associées)

·         Ιδρυτικό μέλος της Karate Contact

·         Τεχνικός Διευθυντής της Karate Contact

·         Τεχνικός Διευθυντής της Γαλλικής Ομοσπονδίας Karate από τον Ιανουάριο του 2001

·         Μέλος της Επιτροπής Μεγάλων Βαθμών της Γαλλικής Ομοσπονδίας Karate

Η ιστορία του είναι μια ιστορία ταλέντου, σκληρής προσπάθειας και μιας ασυμβίβαστης προσωπικότητας. Είναι όμως και η αντανάκλαση του κλίματος ιδεών, αθωότητας και  πάθους της Γαλλίας και ίσως και της Ευρώπης των δεκαετιών ΄60, ΄70 και ΄80, κάτι που σήμερα δεν υπάρχει.

Κατερίνα Λουκοπούλου: η Sensei

Η Κατερίνα Λουκοπούλου είναι σπάνια περίπτωση. Διαβάζοντας το κείμενο θα συμβούν τρία πράγματα: κατ’ αρχήν θα εκπλαγείτε από την πορεία της, θα δείτε πως είναι να ζεις τρεις ζωές σε μία και θα αναρωτηθείτε τι ήταν αυτό που την βοήθησε να πετύχει αυτά που κατάφερε. 

Επιπλέον θα αναρωτηθείτε γιατί τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι γνωστοί και δεν αξιοποιούνται στην χώρα μας.

Πάρτε μια γεύση πριν προχωρήσουμε:

Η Κατερίνα κατάγεται από το χωριό Στόλος Κυνουρίας της Αρκαδίας, στην Κεντρική Πελοπόννησο. Μεγάλωσε στην Ελλάδα. Ο πατέρα της, Φώτης Λουκόπουλος ήταν αστυνομικός. Το επάγγελμα του πατέρα της την επηρέασε. Τα πρώτα παιχνίδια της ήταν ξύλινοι στρατιωτάκια. Όπως λέει και η ίδια ποτέ δεν είχε κούκλες. Όλα αυτά έκαναν στα μάτια της τα στρατιωτικά θέματα οικεία. Στο σχολείο απαγγέλλει τις ιστορίες του Ομήρου που την συναρπάζουν ενώ την εμπνέουν ιστορικά και φιλοσοφικά βιβλία. Από μικρή ήθελε να είναι δυνατή σαν τις γυναίκες της αρχαίας Σπάρτης.

Στην Αμερική έχουν συγγενείς και αρχίζουν τα ταξίδια. Ο αδελφός της μητέρας της ζεί στην Γιούτα. Το 1967, στα 15 της, οι γονείς της αποφασίζουν να μείνει στην Αμερική, για μεγαλύτερη ασφάλεια λόγω της δικτατορίας στην Ελλάδα. Μένει για λίγο στο New Jersey και μετά στην Νέα Υόρκη.

Δεν γνωρίζει την γλώσσα, δεν έχει κάποια ειδίκευση και ουσιαστικά είναι λαθραία. Και κάτι ακόμη, είναι μόνη της. Για να επιβιώσει δουλεύει σε καθαρισμούς κτιρίων, πλύσιμο πιάτων σε εστιατόρια, σαν σερβιτόρα και σε άλλες παρόμοιες δουλειές. Πρέπει παράλληλα να μπορεί να προστατεύει και τον εαυτό της από κάθε είδους παρενοχλήσεις. Τότε ακούει για πρώτη φορά για το Karate. Επιλέγει την σχολή του Χαβανέζου Sensei Zenko Heshiki. Ο Δάσκαλός του ήταν ο Ansei Ueshiro και των δύο ο Sensei ήταν ο Nagamine Shoshin, μια πολύ δυνατή γενεαλογία. 

 Η σχολή έχει σπαρτιατική νοοτροπία και επιπλέον δεν δέχεται γυναίκες. Μόνο μία υπήρχε, ήταν παντρεμένη και επιτρεπόταν να εκπαιδεύεται μόνο όταν ο σύζυγός της προπονούταν μαζί της. Μετά από δύο μήνες και αφού πήγαινε εκεί κάθε απόγευμα περιμένοντας να της επιτρέψουν να προπονηθεί, τελικά γίνεται δεκτή χάρη στην επιμονή της. Ο  Sensei Heshiki της λέει ότι αν επιβιώσει σε ένα μάθημα, θα μπορεί να ασκείται χωρίς να πληρώνει. Μαντέψτε!

Όμως οι γυναίκες γενικά εκεί δεν χαίρουν εκτίμησης. Οι προχωρημένοι άνδρες μαθητές φθάνουν στο σημείο να κάνουν μυστικά προπονήσεις χωρίς να την ενημερώνουν για τις ώρες! 

Πέρα από αυτά, ο εκπαιδευτής και το μάθημα είναι εξαιρετικά. Το στυλ που δίδασκαν ήταν το Matsubayashi Shorin Ryu, από τα παλιά παραδοσιακά στυλ της Okinawa.  Η ένταση της προπόνησης συχνά την οδηγεί στα όρια της λιποθυμίας. Κάθε τεχνική αλλάζει μόνο αφού έχουν συμπληρωθεί 1000 επαναλήψεις. Υπάρχουν τρεις επιλογές: εκτελέστε τις τεχνικές, λιποθυμήστε ή εγκαταλείψτε.

Το ισχυρό Ελληνικό πολιτιστικό υπόβαθρο την στηρίζει. Παράλληλα με το Karate ασκείται και στον καθιστικό διαλογισμό, το Zen. Μην ξεχνάτε, η σχολή είναι άκρως παραδοσιακή.

Σε έναν αγώνα επίδειξης με αντίπαλο το νούμερο ένα της σχολής, έναν Ιταλό, τον σαρώνει ρίχνοντας τον θεαματικά στο έδαφος, και δημιουργεί έναν ορκισμένο εχθρό. Ο Ιταλός θέλει το αίμα του πίσω και ένα βράδυ που η Κατερίνα ετοιμάζεται να φύγει τελευταία, μαζεύει μερικούς φίλους του και της επιτίθενται. Η συμπλοκή εξελίσσεται σε αγώνα επιβίωσης, αυτός και οι φίλοι του χτυπιούνται άσχημα και η Κατερίνα καταλήγει στο νοσοκομείο.

Η έξοδος της Κατερίνας από το νοσοκομείο συμπίπτει με την  αναχώρηση του Sensei Heshiki για την Χαβάη. Η Ελληνίδα γίνεται εκπαιδεύτρια στην σχολή. Η εκπαίδευσή της με τον Heshiki είχε συμπληρώσει 11 χρόνια.

Το 1979 συμμετέχει σε αγώνες. Κερδίζει το πρωτάθλημα της Νέας Υόρκης. Την επιλέγουν για την εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Γρήγορα συνειδητοποιεί ότι για να γίνει η καλύτερη πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο. Μελετά τον τρόπο προπόνησης άλλων Ολυμπιακών αθλημάτων, πάλης, πυγμαχίας, στίβου και εντοπίζει ένα κοινό σημείο, την προπόνηση με βάρη. Σήμερα αυτό το λέμε strength and conditioning. Μιλάμε για 39 χρόνια πριν! Τα εντάσσει στην προπόνησή της μαζί με προπόνηση στίβου και τα αποτελέσματα δείχνουν αν σκέφτηκε σωστά. Στην ομάδα των Kata παρέμεινε 7 χρόνια, στην ομάδα του Kumite για 6 χρόνια. Αγωνίζεται στις ελαφρές κατηγορίες και την ανοικτή κατηγορία βάρους. Μέχρι το 1985 κατακτά το All American Award 12 φορές και το All Around Award 3 φορές.

Εκτός από όλα αυτά δουλεύει την ημέρα και παρακολουθεί βραδινό λύκειο στο Louis D. Brandeis. Παίρνει πτυχίο στην ανθρωπολογία και Master of Arts στην Δικαστική Ψυχολογία ανηλίκων από το John Jay College of Criminal Justice.

Η πρώτη της επίσημη δουλειά είναι ως Εμπιστευτικός Ερευνητής του Γενικού Επιθεωρητή Διατήρησης και Ανάπτυξης Στέγασης της Νέας Υόρκης. Ασχολείται με  όσους εισπράττουν παράνομα ενοίκια, αλλά τα καθήκοντά της την οδηγούν στο να αντιμετωπίζει και άτομα που σχετίζονται και με τον τομέα των ναρκωτικών και της πορνείας. Ενώ ετοιμάζεται για να συμμετάσχει σε αγώνες στην Okinawa δίνει συνέντευξη στην New York Post στην οποία αναφέρεται στην έλλειψη βοήθειας της Αμερικάνικης κυβέρνησης στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, την αδιαφορία της απέναντι στους φτωχούς και τον «υποτιθέμενο εχθρό» την Ρωσία. Όλα αυτά δεν αρέσουν στους προϊσταμένους της και απολύεται από ερευνήτρια.

Στα χρόνια της εθνικής ομάδας ταξίδευε συχνά στην Okinawa στην νεκρή αγωνιστική περίοδο. Τον Δεκέμβριο του 1982 μένει για πρώτη φορά έναν ολόκληρο μήνα. Για να καταλάβουμε για τι φυσική κατάσταση μιλάμε, έτρεξε στον Μαραθώνιο της Naha και τερμάτισε στον προβλεπόμενο χρόνο!

Τον Αύγουστο του 1985, αμέσως μετά το τέλος της αγωνιστικής περιόδου και αφού ολοκληρώνει την αγωνιστική της καριέρα, αποφασίζει να μείνει εκεί για 1 χρόνο. Έμεινε 15.

Πηγαίνει να εκπαιδευτεί με τον Nagamine sensei χωρίς καμία συστατική επιστολή. Οι συστάσεις στην Ιαπωνία έχουν μεγάλη σημασία και ανοίγουν πόρτες. Εμφανίζεται και ελπίζει για το καλύτερο. Εκπαιδεύεται με τους καλύτερους. Για να επιβιώσει ακολουθεί την παλιά σκληρή μέθοδο. Καθαρίζει σπίτια, πλένει πιάτα και άλλες παρόμοιες δουλειές. Αρχίζει να διδάσκει αγγλικά, μαζεύει κάποια χρήματα καταφέρνει και μετακομίζει σε δικό της διαμέρισμα.  

Στην Naha ανακαλύπτει ότι υπάρχει στρατόπεδο Αμερικανών πεζοναυτών. Τους προτείνει να τους κάνει μαθήματα αυτοάμυνας. Το δέχονται και βρίσκεται να ξυπνά κάθε μέρα στις 3 π.μ. για να είναι στην ώρα της. Αν και το ασθενέστερο φύλλο δεν δυσκολεύεται να τους δείξει την αποτελεσματικότητα των τεχνικών της. 

Δείτε την και θαυμάστε ακρίβεια και καθαρή δυνατή κίνηση:

Διδάσκει από το 1991 έως το 1994. «Πάντα δούλευα σε εξωτερικό χώρο, αν ο καιρός ήταν κακός τόσο το καλύτερο»! Δίδαξε και στο Texas Central College για πέντε χρόνια.

Τα χρόνια αυτά συμμετέχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και εκδηλώσεις πολεμικών τεχνών τόσο της κυβέρνησης όσο και του Αμερικανικού Στρατού.

Και φθάνουμε το 1997, στις 21 Αυγούστου. Τότε αρχίζει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Okinawa Karate & Kobudo στο ολοκαίνουργο Okinawa Kenritsu Budokan. Συμμετέχουν 1645 αθλητές από 49 χώρες. Συμμετέχει και μία Ελληνίδα, η μοναδική συμμετοχή της χώρας μας. 

Στις 24 Αυγούστου η Κατερίνα Λουκοπούλου κατακτά το χρυσό μετάλλιο στις γυναίκες στην κατηγορία του Bo των Kobudo Kata.

Όμως στις σχολές που εκπαιδευόταν με τους υψηλόβαθμους Masters, συνέρρεαν μαθητές από όλο τον κόσμο, είτε επαγγελματίες είτε ερασιτέχνες, σίγουρα πάντως αφοσιωμένοι στην τέχνη. Με τον τρόπο αυτό έγινε γνωστή και είχε προσκλήσεις να διδάξει σε πολλές χώρες. Μέχρι σήμερα έχει διδάξει και παρουσιάσει την τέχνη της σε 47 χώρες. Μεταξύ αυτών οι Ρωσία, Ουκρανία, Σουηδία, χώρες της Καραϊβικής, Ινδία, Αυστραλία, Κουβέιτ, Ζιμπάμπουε, Γερμανία και φυσικά ΗΠΑ, Οκινάουα και Ελλάδα.

Δεν τελειώσαμε, έχει κι άλλο!

Στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στο γκέτο, η Κατερίνα λειτουργεί ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο, το Bubishi Karate Do Organization. Σε αυτό δεν υπήρχαν τέλη μέλους. Πλήρωναν μόνο τέλη διδασκαλίας. Το επίπεδο ήταν σχολείου Β+. Σε αυτό εκτός από διδασκαλία Karate, με την μέθοδο της Οκινάουας, υπήρχαν και μαθήματα ζωγραφικής, χοροί, μια φορά τον μήνα εκδρομή, υπαίθριες προπονήσεις, πρόγραμμα φροντίδας για μετά το σχολείο και βοήθεια στα μαθήματα. Επίσης κάθε μέρα σερβιριζόταν ένα ζεστό γεύμα βιολογικού φαγητού. Τα παιδιά που πέρασαν από εκεί αύξησαν πολύ την αυτοεκτίμησή τους, πολλοί πήγαν σε κολλέγια και κέρδισαν υποτροφίες! Το σχολείο αυτό λειτούργησε για 28 χρόνια!

Η Κατερίνα με Διδακτορικό πλέον στην Εγκληματολογία, είναι εκπαιδεύτρια στην Ελληνική Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στην αυτοάμυνα, δικαστική ψυχολόγος σε ανηλίκους και παράλληλα προωθεί την τέχνη της σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας πυρήνες εξάσκησης και συνδέοντάς τους με το αρχηγείο στην Ιαπωνία.

Μιλά Ελληνικά, Αγγλικά, Ιαπωνικά και Ισπανικά.

Οι τίτλοι της είναι:

·         Matsubayashi Shorin Ryu 8^ο Dan

·         Ryu Kyu Kobudo 6^ο Dan

·         Jundokan Goju Ryu 5^ο Dan

·         Taiho Jitsu 5^ο  Dan

·    Kobayashi Shorin Ryu 8^ο Dan τιμητικό τίτλο από την Okinawa για την συμβολή της στο σύστημα

Η Κατερίνα Λουκοπούλου είναι μια μοναδική περίπτωση. Ότι κατάφερε το κατέκτησε με σκληρή δουλειά, αφοσίωση και ατέλειωτη προσπάθεια. Με ότι ασχολήθηκε το έφθασε στο τέρμα. Πίσω από αυτή την πορεία διακρίνουμε τις Αρχές, αυτές που πήρε από την Ελληνική παιδεία από την οικογένειά της και τους Δασκάλους της στην πολεμική τέχνη. Και όπως έδειξαν τα αποτελέσματα, με τέτοιο υπόβαθρο τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Το προφίλ της στο Facebook και στο LinkedIn είναι Katherine Loukopoulos.

 

Η διαφήμιση

Tadashi Sawamura: πως είναι να νικάς κατά 94, 60% με νοκ άουτ

Ο Tadashi Sawamura είναι σήμερα 75 χρονών.  Είναι επιχειρηματίας στον χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας. Επίσης τον ελεύθερο χρόνο του διδάσκει Karate σε παιδιά. 

Ένα ήσυχο γεροντάκι με μια ανιαρή ζωή; Όχι ακριβώς.

Το πραγματικό του όνομα είναι Hideki Shiraha. Το Sawamura ήταν το αγωνιστικό του ψευδώνυμο. Όμως παλιότερα, σε όλη την Ιαπωνία, ήταν γνωστός ως «ο δαίμονας του Kickboxing».

Σε μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το μπέιζμπολ και αργότερα εκπαιδεύτηκε στο Karate. Μάλιστα είχε φθάσει να είναι κάτοχος του 3^ου Dan. Στο γυμνάσιο και το Πανεπιστήμιο συμμετείχε σε αγώνες. Νικούσε πολύ συχνά με αποτέλεσμα να στεφθεί πολλές φορές πρωταθλητής, κάτι που τον έκανε να πιστεύει ότι ήταν ανίκητος.

Τον Ιούνιο του 1963 έγινε στην Ταϋλάνδη μια ιστορική συνάντηση δύο μαχητικών στυλ: Karate και Muay Thai. Το Karate εκπροσωπούσε ο Sawamura και το Muay Thai ο Samarn Sor Adisorn, ένας κορυφαίος αθλητής. Ο Tadashi θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να χάσει από τους Ταυλανδούς, ανεξάρτητα από κανόνες, γιατί πίστευε ότι είχε το πνεύμα του Samurai. Όμως ήταν άλλο η πολεμική διάσταση της μάχης και άλλο ο αγώνας σε ένα ρινγκ.

Σε αυτόν τον αγώνα ο Tadashi έχασε κατά κράτος. Χτυπήθηκε πολύ, έσπασε τρία πλευρά και έπεσε στο έδαφος 16 φορές, πριν χάσει τελικά με ένα βαρύ νοκ άουτ.

Δείτε τον αγώνα:

Και όμως, η ιστορία του ιαπωνικού Kick Boxing μόλις άρχιζε.

Ο Tadashi χρειάστηκε δεκαέξι μήνες για να θεραπευτεί από τα τραύματά του.

Αποφασίζει να αφιερώσει τον εαυτό του στο να γίνει ο καλύτερος σε αυτόν τον τρόπο μάχης. Μαζί με τους Osamu Noguchi και Tatsuo Yamada, κατανοούν ότι η αθλητική μορφή του  Karate δεν ήταν η κατάλληλη συνταγή. Προπονούνται με τον νέο τρόπο που απαιτούσε αυτή η μάχη. Μαθαίνει να χρησιμοποιεί διαφορετικά τα πόδια του, συμπληρώνει το οπλοστάσιό του με τεχνικές αγκώνων, γονάτων και χεριών.

Το ιαπωνικό Kick Boxing κάνει τα πρώτα του βήματα.

Ο Tadashi ζητά επανάληψη του αγώνα με τον ίδιο αντίπαλο. Τον νικά. Και συνεχίζει. Από τις 11 Απριλίου του 1966 είναι πλέον και επίσημα επαγγελματίας Kickboxer. 

Και σαρώνει όποιον βρίσκει στον δρόμο του. Νικά τους μεγαλύτερους Ταυλανδούς μαχητές μέσα στο άντρο τους, το Lumpinee Boxing Stadium στην Μπανγκόκ. Και συνεχίζει. Αγωνίζεται συνολικά 241 φορές. Νικά σε 232 αγώνες, χάνει σε 5 και τελειώνει με ισοπαλία στους 4. 

Όμως από τις 232 νίκες του οι 228 είναι με νόκ άουτ, ένα ποσοστό απίστευτο.

Για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται ας συγκρίνουμε τα ποσοστά των μεγαλύτερων νοκ άουτερ στην ιστορία:

Sawamura:                94, 60%

Rocky Marciano:      87, 76%

Vitali Klitschko:        87, 23%

Mike Tyson:               75, 86%

Εκτός από «δαίμονας του Kickboxing» γίνεται γνωστός και σαν «μηχανή των νοκ άουτ».

Είναι πλέον ένας σούπερ σταρ στην Ιαπωνία. Ο κόσμος τον λατρεύει, όπως θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί.

Η ανοδική του πορεία παρασύρει και την πορεία του αθλήματος.  

Το 1970 γίνεται ήρωας animation με το όνομα «λάκτισμα του δαίμονα». 

Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε τι σημαίνει 94,60% νοκ άουτ. Επίσης παρατηρείστε στο (0:56) ένα καταπληκτικό νοκ άουτ με εναέρια γονατιά που άφησε την σφραγίδα του στα χρονικά του αθλήματος αλλά και στην μνήμη των θεατών:

Το 1973 κερδίζει το Επαγγελματικό Αθλητικό Grand Prize.

Αποσύρθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1977.

Ο Tadashi ήταν ένας πολύ μεγάλος αθλητής. Κατ' αρχήν επειδή μετά από μια συντριπτική ήττα κατάφερε να επανέλθει και να γίνει ο καλύτερος. Πέρα από αυτό, συμμετείχε, χωρίς να το ξέρει, στην γέννηση ενός μαχητικού σπορ που επρόκειτο να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Του έδωσε με τις επιτυχίες του και τον τρόπο που τις κατακτούσε, μιά δυνατή ώθηση δείχνοντας την ομορφιά και το θέαμα που μπορούσε να προσφέρει. Το παίξιμό του ήταν διαφήμιση για το στυλ.

Χάρη σε αυτόν το Muay Thai στην πραγματικότητα διεθνοποιήθηκε, αφού σε μεγάλο ποσοστό ήταν αυτό που επηρέασε το Kickboxing και το Κ-1.