Υπάρχει το Κάρμα; ο Gerald McClellan γνωρίζει την απάντηση, αλλά δεν μπορεί να την πει.

Λονδίνο, 25 Φεβρουαρίου 1995. Στο στάδιο βρίσκονται 10,300 θεατές και στην τηλεόραση άλλα 17,000,000. Όλοι αυτοί πρόκειται να παρακολουθήσουν έναν σπουδαίο αγώνα επαγγελματικής πυγμαχίας. Αντίπαλοι ο Nigel Benn και ο Gerald McClellan. Ο Benn είναι την εποχή αυτή παγκόσμιος πρωταθλητής της Ομοσπονδίας WBC. Ο McClellan έχει επαγγελματική καριέρα από το 1988. Έχει αγωνιστεί 33 φορές, έχει 31 νίκες, οι 29 με νοκ άουτ και 2 ήττες. Ήταν δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, είχε τον τίτλο της WBO από το 1991 έως το 1992 και τον τίτλο της WBC από το 1993 έως το 1995. Το περιοδικό Ring τον έχει κατατάξει στην θέση 27 μεταξύ των «100 Greatest punchers». Είναι γνωστός για την τρομερή ισχύ των χτυπημάτων του. Το βράδυ του αγώνα ο McClellan είναι 28 χρονών.

Ο προηγούμενος αγώνας του ήταν με τον Julian Jackson τον οποίο νίκησε με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο. Πριν δύο χρόνια τον είχε ξανανικήσει με νοκ άουτ πάλι αλλά στον 5^ο γύρο. Ο Jackson δεν ήταν τυχαίος, μετά από χρόνια τον έχουν συμπεριλάβει στην λίστα των 10 πυγμάχων με τα σκληρότερα χτυπήματα στην ιστορία. Για πολλούς ήταν ο καλύτερος. 

Ο αγώνας αρχίζει και από τον πρώτο γύρο ο McClellan δείχνει τα δόντια του. Πηγαίνει να τελειώσει τον Benn χωρίς πολλά λόγια. Στον πρώτο γύρο τον οδηγεί σε νοκ ντάουν. Ο Benn επανέρχεται και προσπαθεί να επιβιώσει. Στον καταιγισμό του McClellan απαντά με μεμονωμένα πολύ δυνατά χτυπήματα. Η υπεροχή είναι όλη στον McClellan. Στον 8^ο γύρο ο Benn πέφτει ξανά με δεύτερο νοκ ντάουν. Αλλά επανέρχεται. Η εικόνα είναι ότι σε κάποια επόμενη στιγμή ο McClellan θα τελειώσει την δουλειά.

Δείτε τις καλύτερες φάσεις του αγώνα:

Και φθάνουμε στον 10^ο γύρο. Ο Benn σε μια από τις πολύ δυνατές απαντήσεις του βρίσκει  καίρια τον McClellan και τον ρίχνει νοκ ντάουν. Ο McClellan μετριέται έως το 8 και συνεχίζει. Δέχεται δεύτερο δυνατό χτύπημα και ζαλισμένος γονατίζει παίρνοντας δεύτερο νοκ ντάουν στον ίδιο γύρο και χάνει τον αγώνα.

Έξαλλοι πανηγυρισμοί για τον Benn, κόσμος στο ρινγκ, χειροκροτήματα των θεατών για την μεγάλη αυτή νίκη. Ο McClellan περπατά έως την γωνία του, κάθεται στο σκαμνί και μετά από δευτερόλεπτα λιποθυμά.

Τοποθετείται νάρθηκας, ο γιατρός πηγαίνει πάνω του για να τον συνεφέρει, μεταφέρεται γρήγορα στο φορείο, στο ασθενοφόρο, στο νοσοκομείο.

Η εξέταση δείχνει θρόμβο στον εγκέφαλο. Χειρουργείται, πέφτει σε κώμα για 11 μέρες. Όταν συνέρχεται οι γιατροί βγάζουν το πόρισμα: εκτεταμένη εγκεφαλική βλάβη, ολοκληρωτική απώλεια όρασης, αδυναμία να περπατήσει χωρίς βοήθεια, κατά 80% απώλεια ακοής και η βραχυπρόθεσμη μνήμη του έχει επηρεαστεί βαθιά.

Οι τρεις αδελφές του ανέλαβαν να φροντίσουν τον τραυματία. Τα χρήματα που είχε κερδίσει τελείωσαν. Ο αντίπαλός του και άλλοι μεγάλοι πυγμάχοι έκαναν δημοπρασίες, έφτιαξαν ίδρυμα για να μαζεύει δωρεές, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις για να βοηθήσουν όπως μπορούν, ώστε να διατηρηθεί η 24ωρη υποστήριξη.

Με τα χρόνια αναπτύχθηκε κάποια ικανότητα στο να περπατά με υποστήριξη.

Τον Ιούνιο του 2012 η κατάσταση χειροτέρεψε, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση όπου του αφαιρέθηκε το παχύ έντερο.

Ένας πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής ο οποίος έχει φτιάξει ίδρυμα για να βοηθά άπορους πυγμάχους, ο Terry Norris, υποστήριξε ότι τα όργανα του McClellan αρχίζουν να κλείνουν εξαιτίας του εγκεφαλικού τραυματισμού.

Μια πολύ κακή εξέλιξη για έναν εξαίρετο πυγμάχο.

Όμως,

Στα 6 του είδε για πρώτη φορά τον πατέρα του να εκπαιδεύει τον σκύλο του, ένα pit bull. Στα 13 του έχει πλέον δικό του σκύλο. Τον γοήτευαν τα pit bulls γιατί ήσαν, όπως έλεγε, μαχητές. Ακόμη και τραυματισμένα συνέχιζαν να μάχονται. Οι κυνομαχίες ήταν το πάθος του. Αν και οδηγούσε φανταχτερά αυτοκίνητα, ντυνόταν με εντυπωσιακά ρούχα, έμενε σε ένα πολύ ταπεινό σπίτι. Ο λόγος ήταν ότι κανείς ιδιοκτήτης δεν ήθελε τόσα pit bulls που είχε ο McClellan στην ιδιοκτησία του.

‘Όπως διηγείται ο προπονητής του, ο Stan Johnson, ο McClellan είχε μια σκοτεινή πλευρά που περιλάμβανε πολύ βία και αίμα. Έλεγε ότι τα σκυλιά του έπρεπε να βγάζουν το βρώμικο ψωμί τους νικώντας και κατακρεουργώντας τους αντιπάλους τους. Από τα στοιχήματα των κυνομαχιών έβγαζε 7000-10000 δολάρια ανά αγώνα. Όμως δεν το έκανε για τα χρήματα. Ήταν βίαιος και του άρεσε να βλέπει αίμα. Ο προπονητής του που ήταν μάρτυρας σε πολλές κυνομαχίες, είπε ότι «θα εκπλαγείτε από το τι έχουν δει τα μάτια  μου. Πολλούς αθλητές, πολλούς επαγγελματίες πυγμάχους, πολλούς καλαθοσφαιριστές έχω δεί, αλλά δεν μπορώ να πω τα ονόματά τους».

Το αγαπημένο του  pit bull ήταν ο Deuce. Τον είχε μεγαλώσει, τον είχε εκπαιδεύσει για μάχες και τον λάτρευε. Κάποια στιγμή αγόρασε ένα μικρό Labrador, το πήγε σπίτι, του έδεσε το στόμα με μονωτική ταινία, έδωσε εντολή στον Deuce να τον κατασπαράξει ενώ αυτός χρονομετρούσε την σφαγή. Αυτό το είχε καταγράψει σε βίντεο που είδε ο προπονητής του. Όταν τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, ο McClellan του εξήγησε ότι είναι όπως ο προπονητικός αγώνας του πυγμάχου, πρέπει να αγωνίζεται αλλά να μην κινδυνεύει να τραυματιστεί. Όπως ο μαχητής πρέπει να αγωνίζεται κάθε μέρα, κατ’ αυτόν έπρεπε και ο σκύλος του να γεύεται αίμα κάθε μέρα. Αυτό το περιστατικό το ανέφερε ο προπονητής του και το επιβεβαίωσε η οικογένεια του  McClellan στον The Observer. Το βίντεο με την δολοφονία του κουταβιού το είδε πριν τον αγώνα με τον Julian Jackson στο Las Vegas το 1994.

Σε έναν αγώνα στο Σικάγο ο Deuce τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο McClellan εκλιπαρούσε να σταματήσουν τον αγώνα αλλά ο ιδιοκτήτης του άλλου σκύλου αρνήθηκε. Όταν ο αγώνας τελείωσε, ο McClellan πήρε τον σκύλο του κλαίγοντας και τον πυροβόλησε στο κεφάλι με το 9 χιλιοστών πιστόλι του. Από τότε σταμάτησε τις κυνομαχίες αλλά ήταν πλέον πολύ αργά.

Λίγες μέρες πριν τον τελευταίο του αγώνα με τον Nigel Benn, ο McClellan, με τον προπονητή του παρόντα, χτυπούσε με το αυτοκίνητο φλαμίγκος.

Ο McClellan, όπως δείχνει η πορεία του, ποτέ δεν θα αναρωτήθηκε αν αυτό που έκανε στα ζώα ήταν εγκληματικό. Η εμμονή του με την βία ήταν αποδεκτή και αμειβόμενη στην πυγμαχία όπου αντιμετώπιζε έναν άλλο ενήλικα που συμμετείχε με την θέλησή του και μπορούσε να τον αντιμετωπίσει στα ίσια. Τι μπορούμε να πούμε όμως για το μικρό Labrador, αλλά και όλα τα άλλα σκυλιά που κακοποίησε, όπως και τον αγαπημένο του Deuce που τον ανάγκαζε να μάχεται τρομαγμένο απέναντι σε άλλα εξίσου τρομαγμένα σκυλιά; Για τα φλαμίγκος που απλά περπατούσαν;

Είναι πολύ πιθανό την λέξη Κάρμα να την αγνοούσε και την έννοιά της να την αγνοούσε ακόμη περισσότερο. Είναι επίσης πιθανό να έβλεπε έως εκεί που τελείωνε το χέρι του, το πολύ έως την γροθιά του. Δεν θα συνέδεσε ποτέ την εγκληματική συμπεριφορά του στα ζώα με την μεγάλη καριέρα στην πυγμαχία και την υπόλοιπη ζωή του. 

Η ιστορία του όμως δείχνει άλλα.

Sumo: η μάχη των γιγάντων

Το Sumo έχει δύο χαρακτηριστικά που το κάνουν να διαφέρει από τις άλλες πολεμικές τέχνες. Το πρώτο είναι ότι είναι ξεκάθαρα συνδεδεμένο με την Ιαπωνία, γεννημένο και αναπτυγμένο στην χώρα και το δεύτερο ότι παρέμεινε στην Ιαπωνία, σε αντίθεση με τα άλλα στυλ που διαδόθηκαν σε όλο τον κόσμο.

Το Sumo έχει ιστορία αιώνων. Μεγάλη ήταν η ανάπτυξή του την Περίοδο Edo (1603-1868 μ.Χ.). Πολλές παραδόσεις έχουν διατηρηθεί και σήμερα, όπως ο τελετουργικός χορός στην έναρξη των αγώνων, που συμβολίζει τον άνθρωπο που παλεύει με το θεϊκό πνεύμα  Shinto και το ρίξιμο αλατιού στον αγωνιστικό χώρο για ενεργειακό καθαρισμό του τερέν.

Στο πέρασμα των αιώνων κάποια στοιχεία έχουν αλλάξει. Κατά Περίοδο Edo πιστεύεται ότι οι παλαιστές φορούσαν πολύ σκληρότερες ζώνες και μια διακοσμητική ποδιά κατά την διάρκεια του αγώνα, κάτι που σήμερα φοριέται μόνο κατά την τελετουργία πριν τον αγώνα.

Οι πρώτοι παλαιστές πιστεύεται ότι ήσαν Samurai και συχνά Ronin που έψαχναν να βρουν μια εναλλακτική πηγή εισοδήματος.

Αλλά ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι συμβαίνει σήμερα.

Ο αγωνιστικός χώρος ονομάζεται Dohyo. Το Dohyo είναι ένα κυκλικό ρινγκ, διαμέτρου 4,55 μέτρων και εμβαδού 16,26 τετραγωνικών μέτρων. Είναι οριοθετημένο με άχυρο και στρωμένο με πηλό αναμεμειγμένο με άμμο. Στο κέντρο του υπάρχουν δύο λευκές γραμμές όπου πίσω από αυτές παίρνουν θέση οι παλαιστές. Πάνω από το ρινγκ υπάρχει ένα ομοίωμα ναού Shinto. Οι γυναίκες απαγορεύεται να μπαίνουν ή να αγγίζουν το ρινγκ.

Το επαγγελματικό Sumo διευθύνεται από την Ιαπωνική Ένωση Sumo. Τα μέλη της ονομάζονται Oyakata, είναι όλοι πρώην παλαιστές και είναι ο μόνοι που έχουν δικαίωμα να προπονούν νέους αθλητές. Οι Oyakata  επομένως μπορούν να διατηρούν σχολές Sumo, οι οποίες λέγονται Heya.  Heya σε μετάφραση σημαίνει «στάβλος». Σήμερα υπάρχουν 43 «στάβλοι» με συνολικά 660 παλαιστές.

Τώρα σχετικά με τον τρόπο μάχης.

Για να νικήσει κάποιος  πρέπει να κάνει δύο πράγματα: είτα να βγάλει τον αντίπαλό του έξω από το ρινγκ είτε να τον κάνει να αγγίξει το έδαφος με οποιοδήποτε μέλος του σώματός του εκτός από τα πέλματα.

Υπάρχουν όμως και άλλοι κανονισμοί που οδηγούν στην ήττα. Αν παίξει αντικανονικά, αν λυθεί η ζώνη του, αν δεν εμφανιστεί να αγωνιστεί, ακόμη και αν αυτό οφείλεται σε τραυματισμό, χάνει.  

Η διάρκεια είναι ένας μόνο γύρος. Συνήθως διαρκεί από μερικά δευτερόλεπτα έως μερικά λεπτά. Η μέγιστη διάρκεια του αγώνα είναι 4 λεπτά. Αν δεν νικήσει κανείς γίνεται διάλειμμα για νερό και συνεχίζουν για άλλα 4 λεπτά. Αν και πάλι δεν υπάρξει νικητής, ακολουθεί διάλειμμα και άλλα 4 λεπτά. Αν και πάλι δεν νικήσει κανείς, τότε γίνεται κλήρωση. Αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί. Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν τον Σεπτέμβριο του 1974.

Δεν υπάρχουν κατηγορίες βάρους. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κανείς να αγωνιστεί με αντίπαλο με διπλάσιο βάρος.

Το 1994 η Ιαπωνική Ένωση Sumo αποφάσισε ότι οι παλαιστές πρέπει να έχουν ελάχιστο ύψος 1,73 m.

Η κατάταξη των αθλητών γίνεται σε κατηγορίες που είναι οι ίδιες από την Περίοδο Edo. Προωθούνται ή κατεβαίνουν στην κατάταξη με βάση τα αποτελέσματά τους σε 6 επίσημα τουρνουά που γίνονται κάθε χρόνο.

Εκτός από τους επαγγελματικούς αγώνες γίνονται και επιδείξεις  κάθε χρόνο στην Ιαπωνία και κάθε 2 χρόνια στο εξωτερικό.  Τα αποτελέσματα των επιδείξεων δεν λαμβάνονται υπόψη στην κατάταξη των αθλητών.

Ας δούμε τις 6 κατηγορίες των παλαιστών:

1.      Makuuchi (μέγιστος αριθμός 42 παλαιστές)

2.      Juryo (μέγιστος αριθμός 28 παλαιστές)

3.      Makushita μέγιστος αριθμός 120 παλαιστές)

4.      Sandanme (μέγιστος αριθμός 200 παλαιστές)

5.      Jonidan (μέγιστος αριθμός 200 παλαιστές)

6.      Jonokuchi (μέγιστος αριθμός 50 παλαιστές)

Γενικά οι 2 πρώτες κατηγορίες ονομάζονται Sekitori και οι υπόλοιπες 4 Rikishi. Την προσοχή του κοινού τραβά η άνω κατηγορία, η Makuuchi. Η πλειοψηφία των αθλητών είναι Maegashira και αριθμούνται μέχρι το 16 ή 17. Σε κάθε βαθμίδα υπάρχουν δύο παλαιστές. Η ψηλότερη κατάταξη ορίζεται ως 1 Ανατολικά, 1 Δυτικά, 2 Ανατολικά, 2 Δυτικά κ.λ.π. με το Ανατολικά να θεωρείται ανώτερο. Πάνω από το Maegashira υπάρχουν 3 κατηγορίες πρωταθλητών που δεν έχουν αρίθμηση. Οι Komusubi, Sekiwake και Ozeki. Το μέγιστο είναι η τάξη Yokozuna. Είναι η κορυφή. Συνήθως είναι ένας αλλά μπορεί να είναι και δύο, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο.  

Από το 1958 τα έξι επαγγελματικά τουρνουά που γίνονται κάθε χρόνο έχουν ως εξής: 3 στο Τόκιο (Ιανουάριο, Μάιο, Σεπτέμβριο),  ένα στην Οσάκα (Μάρτιος), ένα στην Ναγκόγια (Ιούλιος) και ένα στην Φουκουόκα (Νοέμβριος).

Κάθε πρωτάθλημα αρχίζει Κυριακή και διαρκεί 15 ημέρες τελειώνοντας πάλι Κυριακή.

Οι παλαιστές από την ίδια σχολή απαγορεύεται να αγωνιστούν μεταξύ τους. Το ίδιο και αν είναι αδέλφια, ακόμη και αν ανήκουν σε διαφορετικές σχολές.

Ας δούμε την ζωή των παλαιστών.

Όλοι οι παλαιστές έχουν το αγωνιστικό τους όνομα. Αυτό το επιλέγει είτε ο προπονητής τους, είτε ο χορηγός τους, ένας υποστηρικτής ή ακόμα και αυτό το μέλος της οικογένειάς τους που τους ενθάρρυνε να μπουν στο άθλημα. Πάντως δεν το επιλέγει ο ίδιος.

Η ζωή τους είναι εξαιρετικά ρυθμισμένη από κανόνες που ορίζονται από την Ιαπωνική Ένωση Sumo. Οι περισσότεροι ζουν στις σχολές τους, σε κοινόχρηστους χώρους, όπου όλα, από τα γεύματα έως τον τρόπο ντυσίματος, υπαγορεύονται από την παράδοση.

Κατ΄αρχήν τα μαλλιά. Πρέπει να τα αφήσουν να μεγαλώσουν ώστε να μπορούν να χτενιστούν με τον παραδοσιακό τρόπο των Samurai.

Έπειτα η εμφάνιση. Όταν βρίσκονται σε δημόσιο χώρο πρέπει να φορούν το παραδοσιακό ιαπωνικό φόρεμα. Άρα γίνονται άμεσα αντιληπτοί. Ο τύπος και η ποιότητα του υφάσματος εξαρτάται από την κατάταξη του αθλητή. Η χαμηλές κατηγορίες φορούν μια λεπτή βαμβακερή ρόμπα, ακόμη και τον χειμώνα. Οι ανώτερες κατηγορίες φορούν μεταξωτά ρούχα δικής τους επιλογής και έχουν το δικαίωμα να φορέσουν και ένα λεπτό παραδοσιακό ύφασμα πάνω από την ρόμπα τους. Στα πόδια φορούν ξύλινα σανδάλια, χαρακτηριστικό μιας άλλης εποχής.

Αλλά και η οδήγηση. Ένας αθλητής προκάλεσε σοβαρό ατύχημα. Λόγω όγκου δεν μπορούσε να χωρέσει πίσω από το τιμόνι. Η λύση: απαγορεύτηκε να οδηγούν.

Η προπόνηση των νέων αθλητών αρχίζει στις 5,00 π.μ., οι παλαιότεροι και ανώτεροι στην ιεραρχία στις 7,00 π.μ. Όταν προπονούνται οι παλιοί, οι νέοι βοηθούν στο μαγείρεμα του φαγητού, τακτοποιούν, καθαρίζουν, ετοιμάζουν το λουτρό, σκουπίζουν τον ιδρώτα του παλιού. Στο μπάνιο προηγούνται οι παλιοί όπως και στην σειρά για το γεύμα.

Το απόγευμα οι παλιοί χαλαρώνουν, ασχολούνται με το fun club τους, ενώ το βράδυ μπορούν να βγουν με τους χορηγούς τους. Οι νέοι καθαρίζουν,  κάνουν δουλειές, πλένουν ή στην καλύτερη περίπτωση συνοδεύουν τους παλιούς έξω. Διαφορετικά μένουν μέσα.

Και ένα πολύ καλό βίντεο από το Vice:

Οι νέοι κοιμούνται όλοι μαζί, οι παλιοί έχουν το διαμέρισμά τους όπως και οι παντρεμένοι αθλητές.

Με όλα αυτά, η ζωή είναι ιδιαίτερα σκληρή για τους νέους. Σαν αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός τους εγκαταλείπει.

Η διατροφή τους δεν περιλαμβάνει πρωινό. Το μεσημεριανό είναι τεράστιο και ακολουθείται από μια σιέστα, ότι πρέπει για να πάρουν βάρος. Μιλάμε για 20,000 θερμίδες την ημέρα. Με τέτοια διατροφή τα προβλήματα υγείας είναι αναμενόμενα.  Ο μέσος όρος ζωής των παλαιστών Sumo είναι τα 60-65 χρόνια. Εμφανίζουν διαβήτη, υψηλή αρτηριακή πίεση, καρδιακές προσβολές, ηπατικά προβλήματα από το πολύ αλκοόλ, προβλήματα στις αρθρώσεις από το βάρος, αρθρίτιδες.

Το χαρακτηριστικό είναι ότι θεωρούνται όμορφοι σύμφωνα με τα ιαπωνικά πρότυπα. Πριν χρόνια είχα διαβάσει ότι επρόκειτο να παντρευτεί ο καλύτερος παλαιστής με το καλύτερο μοντέλο της Ιαπωνίας, μια κοπέλα γύρω στα 50 κιλά το πολύ. Όλοι θεωρούσαν πολύ τυχερή την κοπέλα που την προτίμησε!

Εδώ μια σύγκριση "νορμάλ" ανθρώπων και αθλητών Sumo:

Από την αρχαιότητα οι παλαιστές ήσαν όλοι Ιάπωνες. Μετά το 1900 και κυρίως από την δεκαετία του 1960 αυξήθηκε ο αριθμός των ξένων που είχαν επιτυχίες στο άθλημα και έφθασαν να είναι οι μισοί πρωταθλητές. το πρόβλημα λύθηκε πολύ απλά. Μόνο ένας ξένος ανά σχολή.

Η τελευταία μέρα του κάθε τουρνουά λέγεται Senshuraku που σημαίνει « η χαρά των χιλίων φθινοπώρων».  Είναι η ημέρα του εορτασμού του νικητή. Πολλά βραβεία, χορηγίες, δώρα, μεγάλα κύπελλα, πλάκες αγαλματίδια.

Και τώρα ας μιλήσουμε για τα χρήματα. Το 2006, τα μηνιαία έσοδα ήσαν:

Yokozuna: 30,000 USD

Ozeki: 25,000 USD

Sanyaku (οι τρεις ανώτερες κατηγορίες): 18,000 USD

Maegashira: 14,000 USD

Juryo: 11,000 USD

Εκτός από αυτά υπάρχουν και αρκετά bonus για καλή επίδοση, νίκες, σερί νίκες κ.λ.π.

Και μια διαφήμιση με τον Μπέκαμ:

Σαν ερασιτεχνικό άθλημα υπάρχει σε κολέγια, γυμνάσια, δημοτικά. Γίνονται σε όλα αυτά αγώνες χωρίς όμως το τελετουργικό μέρος.

Η Διεθνή Ομοσπονδία Sumo προωθεί το άθλημα σε όλο τον κόσμο. Οι ερασιτεχνικές κατηγορίες βάρους είναι

για άνδρες: ελαφρά -85 κιλά, μεσαία 85-115, βαριά +115, και ανοικτή κατηγορία.

για τις γυναίκες: ελαφρά -65, μεσαία 65-80, βαριά +80 και η ανοικτή κατηγορία.

Δραστηριότητα υπάρχει στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Ανατολική Ευρώπη και την Βραζιλία. Γενικά κινητικότητα υπάρχει όπου υπάρχουν κοινότητες Ιαπώνων.

Mohamed Ali vs Japanese wrestler: ναι "έπαιξαν" το 1976

Ναι είναι αλήθεια. Ο σπουδαίος Mohamed Al είχε "αγωνιστεί" με τον καλύτερο Ιάπωνα παλαιστή Antonio Inoki. Ο Inoki (1,91m και 102 κιλά) ήταν παλαιστής της επαγγελματικής πάλης, αυτής που εμείς σήμερα γνωρίζουμε σαν "Κατς". Ήταν το μεγαλύτερο όνομα στην Ιαπωνία.

Δείτε τις καλύτερες φάσεις του "αγώνα".