Υπάρχει το Κάρμα; ο Gerald McClellan γνωρίζει την απάντηση, αλλά δεν μπορεί να την πει.

Λονδίνο, 25 Φεβρουαρίου 1995. Στο στάδιο βρίσκονται 10,300 θεατές και στην τηλεόραση άλλα 17,000,000. Όλοι αυτοί πρόκειται να παρακολουθήσουν έναν σπουδαίο αγώνα επαγγελματικής πυγμαχίας. Αντίπαλοι ο Nigel Benn και ο Gerald McClellan. Ο Benn είναι την εποχή αυτή παγκόσμιος πρωταθλητής της Ομοσπονδίας WBC. Ο McClellan έχει επαγγελματική καριέρα από το 1988. Έχει αγωνιστεί 33 φορές, έχει 31 νίκες, οι 29 με νοκ άουτ και 2 ήττες. Ήταν δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, είχε τον τίτλο της WBO από το 1991 έως το 1992 και τον τίτλο της WBC από το 1993 έως το 1995. Το περιοδικό Ring τον έχει κατατάξει στην θέση 27 μεταξύ των «100 Greatest punchers». Είναι γνωστός για την τρομερή ισχύ των χτυπημάτων του. Το βράδυ του αγώνα ο McClellan είναι 28 χρονών.

Ο προηγούμενος αγώνας του ήταν με τον Julian Jackson τον οποίο νίκησε με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο. Πριν δύο χρόνια τον είχε ξανανικήσει με νοκ άουτ πάλι αλλά στον 5^ο γύρο. Ο Jackson δεν ήταν τυχαίος, μετά από χρόνια τον έχουν συμπεριλάβει στην λίστα των 10 πυγμάχων με τα σκληρότερα χτυπήματα στην ιστορία. Για πολλούς ήταν ο καλύτερος. 

Ο αγώνας αρχίζει και από τον πρώτο γύρο ο McClellan δείχνει τα δόντια του. Πηγαίνει να τελειώσει τον Benn χωρίς πολλά λόγια. Στον πρώτο γύρο τον οδηγεί σε νοκ ντάουν. Ο Benn επανέρχεται και προσπαθεί να επιβιώσει. Στον καταιγισμό του McClellan απαντά με μεμονωμένα πολύ δυνατά χτυπήματα. Η υπεροχή είναι όλη στον McClellan. Στον 8^ο γύρο ο Benn πέφτει ξανά με δεύτερο νοκ ντάουν. Αλλά επανέρχεται. Η εικόνα είναι ότι σε κάποια επόμενη στιγμή ο McClellan θα τελειώσει την δουλειά.

Δείτε τις καλύτερες φάσεις του αγώνα:

Και φθάνουμε στον 10^ο γύρο. Ο Benn σε μια από τις πολύ δυνατές απαντήσεις του βρίσκει  καίρια τον McClellan και τον ρίχνει νοκ ντάουν. Ο McClellan μετριέται έως το 8 και συνεχίζει. Δέχεται δεύτερο δυνατό χτύπημα και ζαλισμένος γονατίζει παίρνοντας δεύτερο νοκ ντάουν στον ίδιο γύρο και χάνει τον αγώνα.

Έξαλλοι πανηγυρισμοί για τον Benn, κόσμος στο ρινγκ, χειροκροτήματα των θεατών για την μεγάλη αυτή νίκη. Ο McClellan περπατά έως την γωνία του, κάθεται στο σκαμνί και μετά από δευτερόλεπτα λιποθυμά.

Τοποθετείται νάρθηκας, ο γιατρός πηγαίνει πάνω του για να τον συνεφέρει, μεταφέρεται γρήγορα στο φορείο, στο ασθενοφόρο, στο νοσοκομείο.

Η εξέταση δείχνει θρόμβο στον εγκέφαλο. Χειρουργείται, πέφτει σε κώμα για 11 μέρες. Όταν συνέρχεται οι γιατροί βγάζουν το πόρισμα: εκτεταμένη εγκεφαλική βλάβη, ολοκληρωτική απώλεια όρασης, αδυναμία να περπατήσει χωρίς βοήθεια, κατά 80% απώλεια ακοής και η βραχυπρόθεσμη μνήμη του έχει επηρεαστεί βαθιά.

Οι τρεις αδελφές του ανέλαβαν να φροντίσουν τον τραυματία. Τα χρήματα που είχε κερδίσει τελείωσαν. Ο αντίπαλός του και άλλοι μεγάλοι πυγμάχοι έκαναν δημοπρασίες, έφτιαξαν ίδρυμα για να μαζεύει δωρεές, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις για να βοηθήσουν όπως μπορούν, ώστε να διατηρηθεί η 24ωρη υποστήριξη.

Με τα χρόνια αναπτύχθηκε κάποια ικανότητα στο να περπατά με υποστήριξη.

Τον Ιούνιο του 2012 η κατάσταση χειροτέρεψε, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση όπου του αφαιρέθηκε το παχύ έντερο.

Ένας πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής ο οποίος έχει φτιάξει ίδρυμα για να βοηθά άπορους πυγμάχους, ο Terry Norris, υποστήριξε ότι τα όργανα του McClellan αρχίζουν να κλείνουν εξαιτίας του εγκεφαλικού τραυματισμού.

Μια πολύ κακή εξέλιξη για έναν εξαίρετο πυγμάχο.

Όμως,

Στα 6 του είδε για πρώτη φορά τον πατέρα του να εκπαιδεύει τον σκύλο του, ένα pit bull. Στα 13 του έχει πλέον δικό του σκύλο. Τον γοήτευαν τα pit bulls γιατί ήσαν, όπως έλεγε, μαχητές. Ακόμη και τραυματισμένα συνέχιζαν να μάχονται. Οι κυνομαχίες ήταν το πάθος του. Αν και οδηγούσε φανταχτερά αυτοκίνητα, ντυνόταν με εντυπωσιακά ρούχα, έμενε σε ένα πολύ ταπεινό σπίτι. Ο λόγος ήταν ότι κανείς ιδιοκτήτης δεν ήθελε τόσα pit bulls που είχε ο McClellan στην ιδιοκτησία του.

‘Όπως διηγείται ο προπονητής του, ο Stan Johnson, ο McClellan είχε μια σκοτεινή πλευρά που περιλάμβανε πολύ βία και αίμα. Έλεγε ότι τα σκυλιά του έπρεπε να βγάζουν το βρώμικο ψωμί τους νικώντας και κατακρεουργώντας τους αντιπάλους τους. Από τα στοιχήματα των κυνομαχιών έβγαζε 7000-10000 δολάρια ανά αγώνα. Όμως δεν το έκανε για τα χρήματα. Ήταν βίαιος και του άρεσε να βλέπει αίμα. Ο προπονητής του που ήταν μάρτυρας σε πολλές κυνομαχίες, είπε ότι «θα εκπλαγείτε από το τι έχουν δει τα μάτια  μου. Πολλούς αθλητές, πολλούς επαγγελματίες πυγμάχους, πολλούς καλαθοσφαιριστές έχω δεί, αλλά δεν μπορώ να πω τα ονόματά τους».

Το αγαπημένο του  pit bull ήταν ο Deuce. Τον είχε μεγαλώσει, τον είχε εκπαιδεύσει για μάχες και τον λάτρευε. Κάποια στιγμή αγόρασε ένα μικρό Labrador, το πήγε σπίτι, του έδεσε το στόμα με μονωτική ταινία, έδωσε εντολή στον Deuce να τον κατασπαράξει ενώ αυτός χρονομετρούσε την σφαγή. Αυτό το είχε καταγράψει σε βίντεο που είδε ο προπονητής του. Όταν τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, ο McClellan του εξήγησε ότι είναι όπως ο προπονητικός αγώνας του πυγμάχου, πρέπει να αγωνίζεται αλλά να μην κινδυνεύει να τραυματιστεί. Όπως ο μαχητής πρέπει να αγωνίζεται κάθε μέρα, κατ’ αυτόν έπρεπε και ο σκύλος του να γεύεται αίμα κάθε μέρα. Αυτό το περιστατικό το ανέφερε ο προπονητής του και το επιβεβαίωσε η οικογένεια του  McClellan στον The Observer. Το βίντεο με την δολοφονία του κουταβιού το είδε πριν τον αγώνα με τον Julian Jackson στο Las Vegas το 1994.

Σε έναν αγώνα στο Σικάγο ο Deuce τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο McClellan εκλιπαρούσε να σταματήσουν τον αγώνα αλλά ο ιδιοκτήτης του άλλου σκύλου αρνήθηκε. Όταν ο αγώνας τελείωσε, ο McClellan πήρε τον σκύλο του κλαίγοντας και τον πυροβόλησε στο κεφάλι με το 9 χιλιοστών πιστόλι του. Από τότε σταμάτησε τις κυνομαχίες αλλά ήταν πλέον πολύ αργά.

Λίγες μέρες πριν τον τελευταίο του αγώνα με τον Nigel Benn, ο McClellan, με τον προπονητή του παρόντα, χτυπούσε με το αυτοκίνητο φλαμίγκος.

Ο McClellan, όπως δείχνει η πορεία του, ποτέ δεν θα αναρωτήθηκε αν αυτό που έκανε στα ζώα ήταν εγκληματικό. Η εμμονή του με την βία ήταν αποδεκτή και αμειβόμενη στην πυγμαχία όπου αντιμετώπιζε έναν άλλο ενήλικα που συμμετείχε με την θέλησή του και μπορούσε να τον αντιμετωπίσει στα ίσια. Τι μπορούμε να πούμε όμως για το μικρό Labrador, αλλά και όλα τα άλλα σκυλιά που κακοποίησε, όπως και τον αγαπημένο του Deuce που τον ανάγκαζε να μάχεται τρομαγμένο απέναντι σε άλλα εξίσου τρομαγμένα σκυλιά; Για τα φλαμίγκος που απλά περπατούσαν;

Είναι πολύ πιθανό την λέξη Κάρμα να την αγνοούσε και την έννοιά της να την αγνοούσε ακόμη περισσότερο. Είναι επίσης πιθανό να έβλεπε έως εκεί που τελείωνε το χέρι του, το πολύ έως την γροθιά του. Δεν θα συνέδεσε ποτέ την εγκληματική συμπεριφορά του στα ζώα με την μεγάλη καριέρα στην πυγμαχία και την υπόλοιπη ζωή του. 

Η ιστορία του όμως δείχνει άλλα.