Bare Knuckle μετά από 130 χρόνια: η χαρά του αίματος - σημεία των καιρών

Στις 3/6 στο Cheyenne του  Wyoming των ΗΠΑ, έσπασε μια απαγόρευση που διήρκεσε για περίπου 130 χρόνια. Το 1880 είχε γίνει ο τελευταίος αγώνας Bare Knuckle, πυγμαχίας χωρίς γάντια, με τον τότε πρωταθλητή John L. Sullivan.

Η κάρτα των 10 αγώνων του Bare Knuckle Fighting Championship περιλάμβανε 15 μαχητές του ΜΜΑ, 4 πυγμάχους και έναν Kick boxer, όλους επαγγελματίες. Ένας αγώνας έγινε μεταξύ γυναικών, της πυγμάχου Alma Garcia από το Ντένβερ και της αθλήτριας του ΜΜΑ Bec Rawlings από την Αυστραλία.

Δείτε το αγώνα των γυναικών:

Οι μαχητές δεν φορούσαν γάντια, μόνο επιδέσμους στους καρπούς, ενώ το ρινγκ ήταν κυκλικό και η διάρκεια 5 δίλεπτα.

Από τις 10 μάχες οι 7 έληξαν με νοκ άουτ ή τεχνικό νοκ άουτ και μόνο 3 έφθασαν μέχρι το τέλος.

Αναφορικά με τις γυναίκες νίκησε η Rawlings με τεχνικό νοκ άουτ στον 2^ο γύρο. Για την νικήτρια μάλιστα υπήρξε και πολύ θετικό σχόλιο από τον «πολύ» Conor Macgregor του ΜΜΑ.

Το σκεπτικό του Brian Petersen, προέδρου της Wyoming Combat Sports Commission με το οποίο επέτρεψε την διεξαγωγή αυτού του τουρνουά, ήταν ότι αφού επιτρέπονται οι αγώνες του Kickboxing και ΜΜΑ στα οποία οι αθλητές μπορούν να χτυπήσουν στο κεφάλι τον αντίπαλό τους με αγκώνες, γόνατα και κνήμες, τότε πρέπει να επιτρέψουμε και τους αγώνες Bare Knuckle, το οποίο, κατά τον Petersen, μπορεί να είναι και ασφαλέστερο.

Πάντως ο διοργανωτής είχε δίπλα στο ρινγκ 2 γιατρούς και έξω από την αίθουσα 2 ασθενοφόρα να περιμένουν για κάθε ενδεχόμενο.  

Οι θεατές που είδαν ζωντανά τους αγώνες ήσαν 2000 και πολλοί περισσότεροι από την τηλεόραση pay-per-view.

Ο διοργανωτής δήλωσε ότι η βραδιά στοίχισε $ 500.000 ενώ τα εισιτήρια κόστιζαν από $ 50 – 200 ενώ το pay-per-view $ 29,99.

Η ανταπόκριση ήταν τεράστια,  η επόμενη διοργάνωση θα γίνει τον Σεπτέμβριο και το αναμενόμενο είναι να επιτραπούν αγώνες του είδους και σε άλλες χώρες.

Το θέαμα αποζημίωσε τους θεατές χαρίζοντάς τους τρείς ώρες βίαιης μάχης, με άφθονο αίμα, σπασμένες μύτες, παραμορφωμένα πρόσωπα, σκισίματα που χρειάζονταν άμεσο ράψιμο, και πολλές διασείσεις.

Σίγουρα ένας ενήλικος μπορεί να διαθέτει το σώμα του όπως ο ίδιος το επιθυμεί. Οι αγώνες αυτού του είδους, με καμιά προστασία στα χέρια, έχουν πολύ σκληρή επαφή και το δέρμα στο κεφάλι σχίζεται εύκολα γιατί από μέσα υπάρχει σκληρό κόκκαλο. Άρα η αιμορραγία είναι το μόνο σίγουρο. Επίσης οι τραυματισμοί από τους κόμπους των χεριών στο κρανίο είναι αναμενόμενοι. Όσοι αγωνίζονται σε κάτι τέτοιο, είναι σίγουρο ότι θα έχουν πρόβλημα πολύ σύντομα. 

Ο Brian Petersen, της Wyoming Combat Sports Commission, είχε δίκιο στο επιχείρημά του εκτός από δύο σημεία: ότι στο kickboxing και το ΜΜΑ στόχος είναι όλο το σώμα και η ισχύς των επιθέσεων μοιράζεται σε πολλούς στόχους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ζωτικό σημείο που είναι το κεφάλι, να δέχεται αναλογικά λιγότερη ισχύ ενώ στο Bare Knuckle όλη η ισχύς πηγαίνει στο κεφάλι. Το δεύτερο σημείο είναι απλά τα γάντια που «κόβουν» λίγη από την κρούση. Το γιατί αυτά τα δύο σημεία δεν τα έλαβε υπόψη, θα πρέπει κάποια στιγμή να το πει, αν υποθέσουμε ότι ενδιαφέρει κανένα.

Τα τουρνουά αυτά είναι προϊόντα και αυτοί που τα οργανώνουν πιάνουν τα σημεία των καιρών. Ο διοργανωτής έχει σκοπό το κέρδος. Οι μαχητές σκοπό έχουν τα χρήματα, την δόξα και το να συμμετέχουν σε κάτι καινούργιο και μεγάλο. Αυτοί που θα πρέπει να αναρωτηθούν είναι οι θεατές. Γιατί θέλουν να βλέπουν αίμα; Τι το ευχάριστο υπάρχει σε έναν αγώνα που είναι στημένος με τρόπο που να μην μπορεί να αποφευχθεί ο τραυματισμός; Πόσο χρειάζονται την αίσθηση ότι παρακολουθούν από απόσταση ασφαλείας το αίμα να τρέχει ενώ εκείνοι μπορούν να επιστρέψουν ασφαλείς μετά στο σπίτι τους ή απλά να αλλάξουν κανάλι και να ανοίξουν μια ακόμη παγωμένη μπύρα;