El Intocable ή The Untouchable ή πιο απλά Nicolino Locche

«Δεν μπορείς να μείνεις για λίγο ακίνητος επιτέλους;» κάπως έτσι θα σκέφτονταν οι αντίπαλοι του Nicolino Locche και κυρίως ο Paul Takeshi Fuji το βράδυ της 12^ης Δεκεμβρίου του 1968 στον μεταξύ τους αγώνα στο Τόκιο. Ο Fuji αρνήθηκε να ξεκινήσει τον 10^ο γύρο από την απογοήτευση, την εξάντληση και την αδυναμία του να πετύχει επιτέλους με τις γροθιές του τον Locche, χάνοντας έτσι με τεχνικό νόκ άουτ μαζί και τον παγκόσμιο τίτλο. Από εκείνο το βράδυ ο Locche ήταν πλέον ο «El Intocable» (ο άθικτος). Ήταν επίσης μία από τις δύο μεγαλύτερες αμυντικές διάνοιες της πυγμαχίας όλων των εποχών (ο άλλος ήταν ο Willie Pep). Όταν μετά τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι πως του φάνηκε ο αγώνας, άναψε τσιγάρο και απάντησε: «ποιος αγώνας;»

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ο Nicolino γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1939 στην Mendoza της Αργεντινής. Είχε τους πρώτους ερασιτεχνικούς αγώνες του στην ηλικία των εννέα ετών, σε περιβάλλον πραγματικά δύσκολο, με λάμπες κηροζίνης όταν κοβόταν το ρεύμα. Σαν ερασιτέχνης είχε 117 νίκες και 5 ήττες. Σαν επαγγελματίας άρχισε να αγωνίζεται στα 19 του. Αγωνίστηκε συνολικά 136 φορές. Είχε 117 νίκες, 14 νόκ άουτ, 4 ήττες, 14 ισοπαλίες και έναν αγώνα που δεν μετρήθηκε. Είχε τον παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία Welterweight Junior από το 1968 έως το 1972. Αποσύρθηκε το 1975.

Από την αρχή φάνηκε ότι ήταν φυσικό ταλέντο. Το στυλ παιχνιδιού του τον έκανε θρύλο. Είχε εκπληκτικά αντανακλαστικά, αίσθηση της απόστασης, κιναίσθηση, που του επέτρεπαν να κάθεται μπροστά στους αντιπάλους του κυριολεκτικά με τα χέρια κάτω, πίσω στην πλάτη, στα γόνατα ή να τους έχει πλάγιά του. Η κίνησή του ήταν τόσο φυσική που έμοιαζε απρόσεκτη, σχεδόν σαν να περιφρονούσε τους αντιπάλους του. Το στυλ του ήταν τεμπέλικο, χαλαρό. Τον περιγράφουν σαν ένα φάντασμα μέσα στο ρινγκ, ενώ ήταν μπροστά σου την μια στιγμή την επόμενη βρισκόταν σε κάποια άλλη θέση. Οι αποφυγές του, το «δέσιμο» των αντιπάλων του οδηγώντας τους σε λάθος πατήματα, η ακρίβεια των κινήσεών του δεν είχαν όμοιό τους. Η ικανότητά του να κάνει οικονομία δυνάμεων ήταν εξαιρετική.

Το αν απέδιδε το παίξιμό του φαίνεται από τον αριθμό των ηττών του, μόνο 4 σε σύνολο 136 αγώνων. Δεν είχε όμως αντίστοιχα δυνατή γροθιά, πράγμα που φαίνεται και από τα λίγα νοκ άουτ που είχε επιτύχει παρά τους πολλούς αγώνες του. Αλλά τι πείραζε, αφού δεν μπορούσαν να τον αγγίξουν οι αντίπαλοι!  

Ποτέ δεν ήταν «δρομέας» στο ρίνγκ, ήταν όμως εκπληκτικός γνώστης των βασικών στοιχείων της πυγμαχίας, και κυρίως του σπουδαιότερου από αυτά, της κίνησης.

Δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα αθλητής. Δεν ακολουθούσε αυστηρή δίαιτα. Κυρίως όμως ήταν φανατικός καπνιστής όλη του την ζωή. Τα 50 τσιγάρα την ημέρα ήταν συνηθισμένο νούμερο. Μάλιστα κάπνιζε και μεταξύ των γύρων, με τους βοηθούς του να τον καλύπτουν με την πετσέτα. Φυσικά αυτό ο πλήρωσε σε αντοχή και το 1994 αναγκάστηκε να κάνει τριπλό by-pass.

Αλλά για τον Nicolino αυτό ήταν ψιλά γράμματα. Ο αγώνας για αυτόν ήταν ένας διασκεδαστικός αυτοσχεδιασμός μεταξύ δύο τσιγάρων!

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Συχνά χαμογελούσε και μιλούσε με τους κριτές και τους θεατές την ώρα του αγώνα. Τον είχαν δεί μάλιστα κάποιες φορές να γυρνά να χαιρετήσει καί να χειροκροτήσει κάποιον από τους δημοσιογράφους. Όλα αυτά μπροστά σε 35.000 θεατές και ενώ ο αγώνας εξελισσόταν. Η θεατρικότητά του δεν είχε εμφανιστεί ξανά μέσα στα ρινγκ.

Οι αγώνες του δεν ήσαν ούτε βίαιοι ούτε γεμάτοι με αίματα. Ήταν θέαμα υψηλής τεχνικής. Οι θεατές αν και παρακολουθούσαν ένα βίαιο δρώμενο, την προσοχή τους κατάφερνε και τραβούσε η φινέτσα του Nicolino.

Ήταν όμως άτυχος από την άποψη ότι γεννήθηκε στην Αργεντινή, μια χώρα που για την εποχή του, την δεκαετία του ’60, στα μάτια των αθλητικογράφων, ήταν το ίδιο άγνωστη και μακρινή όσο και η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα. Οι επιτυχίες του θα μπορούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, να κερδίσουν μια θέση στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας.

Συγκριτικά με τον Μοχάμεντ Αλί ήταν πολύ πιο επιδέξιος, έξυπνος και γνώστης. Ήρεμος, απλός χωρίς να χρειάζεται να προβάλει την ιδιοφυΐα του.

Το  κλείσιμο στα σχοινιά το “rope-a-dope” που χρησιμοποίησε ο Μοχάμεντ Αλί στον αγώνα του με τον Georges Foreman το 1974 στο περίφημο “Rumble in the Jungle” , το είχε εφαρμόσει πολύ πιο πρίν ο καταπληκτικός Nicolino.

Ο Ray Arcel, επί 70 χρόνια προπονητής μεταξύ των άλλων και του Roberto Duran (τον ρόλο του Arcel έπαιξε ο Robert De Niro στην σχετική ταινία), τον χαρακτήρισε τον καλύτερο πυγμάχο που είχε δεί ποτέ.

Οι άνθρωποι πήγαιναν στα στάδια γιατί ήθελαν μόνο να τον δούν να αγωνίζεται. Ο Locche ήταν γεμάτος με την αγάπη τους - και του παρέμειναν πιστοί μέχρι το τέλος.

Ο Nicolino μπήκε στο Hall of Fame της Διεθνούς Πυγμαχίας το 2003.

Ο Locche πέθανε το 2005, στα 66 του, στο Las Heras λόγω καρδιακής ανεπάρκειας. Είχε έναν γιό και δύο κόρες.

Το 2018 θα βγεί στις κινηματογραφικές αίθουσες ταινία με τον τίτλο "The Untouchable Nicolino Locche”.